Willie Endevoets

Willie Endevoets en Henk van Osch 25 jaar bij Rouvoet

Stukje uit Automaten Magazine Mei 1996

Als je werk je hobby wordt…

Willie Endevoets en Henk van Osch

Willie Endevoets zat eigenlijk in de bouw. Hij werkte in Rotterdam in de tunnel- en viaduct bouw als timmerman. Hij maakte kisten voor van die grote betonblokken. Zijn schoonvader had een cafetaria mét een automaatje van Rouvoet. Gerard, die de daar kwam lichten, vertelde op een gegeven moment dat ze om monteurs zaten te springen.

Willie was wel geïnteresseerd in een baantje dichter bij huis. Dan hoefde hij niet zo vroeg meer op én kon hij eindelijk die smerige overal aan de wilgen hangen. Dus pakte hij de auto en reed op zijn vrije zaterdag naar Schijndel om met Steef Rouvoet te praten.

Ach, het was zo rond en op 15 maart 1971 zette hij voor het eerst zijn voet over drempel van het bedrijf. Hij was niet enige nieuweling die dag. Henk van Osch kwam die dag ook voor het eerst. Hij was al 16 jaar electriciën bij een Heesters Machinebouw uit Haren.

Op een dag haalde hij met zijn toekomstige collega’s een geintje uit. Ad van de Ven, vertegenwoordiger bij Rouvoet, verloofde zich in stilte en als grap postte Henk in opdracht van de colleaga’s van Ad, de uitnodigingen voor een feestje “namens” het toekomstige bruidspaar.

Een week later kwam hij Steef Rouvoet tegen in het café waar de bruid werkte. ‘Ik dacht “die komt praten over dat geintje. Dat moet ik vast nog betalen”. Maar dat was, bleek achteraf, al lang gebeurd’, vertelt Henk. Over geld werd niet gepraat.

Steef vroeg of Henk niet bij hem wilde komen werken. Toevallig had hij net een vast contract gekregen maar de fles Jonge Klare kwam op tafel en Henk en Steef werden het, ondanks dat pa en ma het eigenlijk maar niks vonden dat hun zoon dan hele dagen in de kroeg zou moeten “hangen”, snel eens. En zo is het begonnen.

Henk en Willie vielen van de één op de andere dag in het tijdperk van de Lunar’s, jukeboxen en bingo’s. Ze pakten al het werk wat er lag aan. Willie begon met het timmeren van plankjes tussen geldbakken die dag en het eerste wat Henk deed was de schema’s van de Lunar’s bekijken.

Maar al snel deden ze echt van alles. Ze laadden de Citroënbusjes vol automaten en reden als idioten het rayon af om zo snel mogelijk weer met een lege bus terug te keren. ‘Het maakte niet uit dat je ze twee weken later weer op moest halen; als je ze maar als eerste kwijt was’, weet Henk nog. Ze repareerden, gingen lichten, telden al het geld met de hand, timmerden “even” een plafonnetje in de slaapkamer van Steef en klaarden klusjes voor pa Rouvoet.

‘Tegen die man durfde je geen nee te zeggen’, verontschuldigt Willie zich. En voor een pakje sigaretten deden ze zelfs kleine karweitjes voor de kastelijns, zoals…. de stofzuiger repareren.

Vrij

Snelle service, daar draaide het bij Rouvoet om. Ze maakten er een sport van om de problemen zo snel mogelijk op te lossen. En ondanks dat het eigenlijk een organisatie van niks was, is het de medewerkers toch gelukt; het bedrijf is er groot van geworden.

De klant die het eerst belde of het hardst brulde, werd het eerst geholpen, zeggen Willie en Henk. Het kwam niet zelden voor dat ze drie keer op één dag naar dezelfde klant in Limburg reden voor reparatie of dat ze drie keer op een dag naar Rotterdam reden om een jukebox te kopen.

‘Als je weer terug kwam, kon je gelijk omdraaien omdat die kast die je net gehaald had al verkocht was’, zegt Willie. Ze scheurden wat af in die auto’s en ze beschikten dan ook altijd over een jong wagenpark, vertelt Henk. Want het gebeurde regelmatig dat er eentje total loss was.

‘Op een gegeven moment had ik een deux chevautje die sleepte zo over de weg, als je daar 80 mee reed, liet je een streep achter’, weet Henk nog. Ook kwam het nog al eens voor dat een wagentje (per ongeluk) in het kanaal werd geparkeerd.

Ze maakten lange dagen, dat wel. Willie had zo bijna de bevalling van zijn zoon gemist. Soms werkten ze ’s nachts door, dronken bij wijze van ontbijt een kop thee en gingen weer verder. ‘Maar dat merkte je ook wel in je loonzakje vrijdags, hoor’, zegt Henk.

Ook draaiden ze regelmatig weekenddiensten. Dan moesten ze oproepbaar blijven en kregen een semafoon mee naar huis: grote bakken met een antenne die al een paar kilo wogen van de batterijen. Maar ze voelden zich vrij. ‘Geluid ging voor en verder konden we zelf bepalen wat we het eerst deden, wat het belangrijkste was.

We waren eigen baas’, vertelt Willie. Bovendien was de sfeer onder de collega’s iets aparts. ‘We namen zonder morren weekenddiensten van elkaar over, als iemand eens niet kon. We namen van elkaar klanten over als dat beter uitkwam, de vakantieschema’s waren rond in een mum van tijd’.

Willie Endevoets bij een biljart

En de feesten die ze hadden vroeger, logen er ook niet om. Rouvoet, intussen verhuisd naar de Van Tuldenstraat in Den Bosch, had op de hoek van de Jan Heinsstraat en de Zuid- Willemsvaart in café Paradiso een grote proefplaats. Daar kwam op vrijdagmiddag de halve branche bijeen om te testen om pas ’s avonds heel laat met een stevige borrel achter de kiezen weer naar buiten te rollen.

‘Er werd nogal eens wat georganiseerd’, vertelt Henk. ‘We voetbalden samen, we gingen samen naar de chinees, we zakten samen door en de echtgenotes waren er ook vaak bij.

Fusie

Het bedrijf groeide en groeide en in 1979 verhuisden ze nog een keer. Dit keer naar een pand op het industrieterein “De Vutter”. De mechanica werd langzamerhand vervangen door electronica en de jukebox ingeruild voor Ohio-sound. Het werk veranderde.

Moesten ze vroeger met behulp van enorme schema’s contact voor contact naspeuren, nu is het een kwestie van een nieuwe print er in zetten. ‘Het mooie van het repareren is eraf’, vindt Willie. Repareren betekende in die tijd er als een cipier bijlopen: ze moesten op pad met wel 4 of 5 sleutelbossen met van die grote ringen, want elke automaat had een ander slot. Werden ze vroeger wel eens bedolven onder bier als ze een klus hadden geklaard in de kroeg, nu is het repareren en wegwezen. De fusie met de Lindenbergh- bedrijven, zorgde ook voor de nodige veranderingen.

‘Nieuwe heren, nieuwe wetten zeggen ze wel eens’, vinden Willie en Henk. Neem nou het jubileum. Daar waren ze wel van geschrokken; een etentje met een directielid? Nee, ze waren wel andere feestjes gewend! Maar Maurice de Vries had tot hun verrassing toch voor een grote receptie én een uitgebreid familie-diner gezorgd. Ze lachen er allebei even om.

Jonge gasten

‘Een mooie tijd was het. Zoals vroeger wordt het nooit meer’, verzuchten ze alle twee. Maar ach, het is nog steeds wel prima. Het werk is een hobby geworden, hè? En die jonge gasten van tegenwoordig zijn ook oké. ‘Als ze er pas zijn, raken ze wel eens in de stress, maar daar komen ze wel doorheen.

Dat kwamen wij ook. Maar ze doen ook wel erg lastig met vakantieschema’s – dat deden wij nooit – maar verder zijn ze prima. Nee, ze plakken er allebei nog de nodige jaren aan vast. Henk, die 56 is geworden, werkt een dagje in de week minder. Willie heeft met zijn 49 jaar nog 15 jaar te gaan. En eigenlijk is het nog wel een beetje als vroeger; ze doen nog steeds van alles wat!

Willie en Henk bedanken iedereen voor hun belangstelling en bezoek aan de receptie. Speciaal willen zij Steef bedanken voor het gouden horloge dat zij ieder hebben ontvangen

Naschrift: Willie Endevoets heeft de ombouw van de Random Runner ontworpen bij Rouvoet.
Willie is 10 september 2012 op 65 jarige leeftijd overleden.

Willie Endevoets

Bronvermelding: Automaten Magazine Mei 1996